بسم الله الرحمن الرحیم
مصاحبه واحد فرهنگی انجمن اسلامی دانشجویان دفتر تحکیم وحدت دانشگاه تبریز با حجت الاسلام انوری، مسئول نهاد رهبری دانشگاه تبریز
سوال:با توجه به پیام امام خمینی مبنی بر اسلامی شدن دانشگاه ها و تاکیدشان بر مستقل شدن دانشگاه در 45 سال گذشته چه اقداماتی در دانشگاه تبریز انجام شده ؟ برای مثال در جذب اساتید یا کارکنان چه اصول و ضوابطی مطرح است و آیا اساتیدی که با برخی اصول مخالف هستند شناسایی شده و مورد مواخذه قرار گرفته اند یا نه؟
حجت الاسلام والمسلمین انوری پس از سلام و احوالپرسی گفتند: برای هر دانشگاه سازوکارهایی تعریف شده است که هم فرآیند جذب اساتید و هم ارتقاء و تبدیل وضعیت آن ها با آن سازوکار پیش می رود که آن سازوکار هم مربوط به دبیرخانه جذب دانشگاه است. در دبیرخانه ی جذب برای هر استادی پرونده ی جذب تشکیل می شود و مراحل جذب از آن جهت طی می شود و در مرحل مختلف از جهات علمی و صلاحیت های عمومی بررسی می شوند و اگر مشکلی باشد بر اساس قوانین و آیین نامه هایی که دارند با آن ها برخورد می شود، یعنی سازوکار خودش را برای جذب داردو مربوط می شود به دبیر خانه ی جذب دانشگاه.
سوال: در این مدت اتفاق افتاده که چنین اساتیدی باشند و مورد مؤاخذه قرار بگیرند ؟
ایشان پاسخ دادند: نه مؤاخذه به این معنا که شما میگویید نیست، اما اگر کسی در دبیر خانه ی جذب پرونده دارد یا برای اولین بار جذب می شود مصاحبه و مراحل جذبش طی می شود، مشکلی داشته باشد جذب نمی شود؛ اما اگر استادی هم جذب شده دو جا پرونده اش بررسی می شود یکی تبدیل وضعیت استخدامی و دیگری هم بحث ارتقاء رتبه ی علمی. در این مراحل هم دوباره مراحل قانونی خودش را طی میکند. اگر مستندی مبنی بر اینکه استاد تخلفی کرده و فعالیتی انجام داده که بر خلاف آیین نامه های جذب باشد بر اساس آیین نامه با او برخورد می شود یا اگر استادی یک جایی یک حرفی زده یا یک کار خلافی انجام داده آن هم اگر مستندانی به مراجع ذی ربط ارسال شود آن هم باز برخورد های خودشان را دارند مثلا یک وقتی حراست است یک وقتی کمیته انتظامی اساتید است. این گونه نیست که مثلا فردی مانند مسئول نهاد یک استاد را مؤاخذه کند.البته اگر گزارشی برسد می شود ارشادی صحبت کرد ولی به لحاظ قانونی ساز و کار خودش را دارد.
سوال:در دانشگاه تبریز جایگاه جنبش دانشجویی در دانشگاه اسلامی یعنی تأثیر نظر دانشجو ها در انتخاب هیئت علمی و رئیس دانشکده و بقیه ی موارد در چه جایگاهی است؟
حجت الاسلام انوری: به لحاظ قانونی چنین چیزی وجود ندارد .در بحث انتخاب اساتید که فراخوان داده می شود و دانشجو هیچ نقشی نداردو در بحث انتصاب مدیران و رؤسای دانشکده ها بحث انتخاب مطرح نیست و انتصاب مستقیم از سوی رئیس دانشگاه است.اگر می بینید در بعضی دانشگاه ها انتخاب رئیس دانشکده ها بر اساس انتخابات بود این یک نوع مشاوره دادن است یعنی قانون انتصابی است، منتها ممکن است یک زمانی رئیس دانشکده تصمیم می گیرد که اساتید در یافتن فردی که شایستگی رئیس دانشکده شدن را دارد مشارکت کنند این یک سازوکار انتخاباتی است آخر کار دوباره رئیس دانشگاه حکم انتصاب را صادر میکند و انتخابات در این جا جایگاه قانونی ندارد.به طوری که الان در دانشگاه ما،رئیس دانشگاه خودش با مشورت هیئت رئیسه و جمعی از پیشکسوتان انتصاب می کند ؛ یعنی این یک حق قانونی برای دانشگاهیان نیست که شما بفرمایید که چرا دانشجو از این حق محروم است. چنین قانونی وجود ندارد.
درسته بحث انتخاب را گفتم که حق ندارند ولی جنبش دانشجویی می تواند تأثیر گذار باشد در انتصاب ها؛ این نکته ی مهمی است یعنی درست است که انتخابات جنبه ی قانونی ندارد و دانشجو حق انتخاب مدیران و اساتید را ندارد اما به نظر من جنبش دانشجویی می تواند نقش ایفا بکند .اگر جنبش دانشجویی قوی داشته باشیم که مطالبه گر باشد و بتواند مسئول دانشگاه را پای میز پاسخگویی بکشاند این می تواند در انتخاب ها و انتصاب های درست افراد از سوی رئیس دانشگاه و مسئولین دانشگاه تاثیر داشته باشد.جنبش دانشجویی می تواند بر اساس مطالبه هایی که دارد، بر اساس فشار بر پاسخگویی،مدیران و مسئولان را مجبورکند در انتخاب ها و انتصاب ها دقت نظر داشته باشند و هر کسی را برای هر پستی منصوب نکنند.اگر مدیر پاسخگو باشد و مجبور باشد که به جنبش دانشجویی پاسخ بدهد مجبور می شود که انتخاب های درست داشته باشد.
سوال:ممنون، سوال بعدی این که نقش دانشگاه در رشد سیاسی دانشجو ها و پرورش شهروندانی برای نظام مردم سالاری دینی چگونه است ؟ و دانشگاه چه تأثیری در رشد اینگونه مردم دارد؟
ایشان پاسخ دادند: طبیعی است که یکی از وظایف نهاد های فرهنگی، سیاسی دانشگاه این است که دانشجو را در تحلیل و فهم سیاسی توانمند بکند.این بخش را باید خود تشکل ها متولی بشوند، تشکل های سیاسی یکی از کارهایشان این است که عموم دانشجویان را بتوانند در داشتن فهم و تحلیل سیاسی درست یاری بکنند .با برگزاری همین جلساتی که تشکل های دانشجویی در طول سال برگزار میکنند، کارهایی که انجام می دهند.
یک وقت هایی هم یک سری نهاد هایی مثل نهاد رهبری یامعاونت فرهنگی یا جاهای دیگر که به عنوان متولیان دانشگاه ها مسئولیت دارند که در تحلیل و فهم سیاسی به دانشجو کمک کنند، این ها مستلزم این است که یک سری دوره ها، همایش ها و کارگاه هایی برگزار شود، سیر مطالعاتی برای دانشجویان معرفی شود که دانشجویان بتوانند در داشتن یک تحلیل و فهم سیاسی متبحر بشوند قطعا این از وظایف ذاتی مسئولین فرهنگی، سیاسی دانشگاه است و کمابیش باید انجام بدهند. خود من احساس میکنم که این اتفاق از سوی مسئولین دانشگاه خیلی جدی گرفته نمی شود؛ علتش هم این است که مسئولین دانشگاه ها متاسفانه دوست ندارند که دانشجویان، دانشجویان سیاسی باشند،دوست دارند که دانشجو در مسائل سیاسی دخالت نکند و یک دانشگاه آرام و بدون دغدغه داشته باشند. به این خاطر شاید خیلی به این فعالیت ها بها ندهندولی این بحث لازم و ضروری است و حتمابایداز سوی مسئولین دانشگاه ها این بحث جدی گرفته بشود. ما نباید از آرام بودن دانشگاه و دانشجو لذت ببریم که الحمدلله امسال هم هیچ اتفاقی در دانشگاه رخ نداد که 16 آذر امسال هم به سلامتی برگزار شد و هیچ کسی سروصدایی نکرد ، این اساسا درست نیست برای آینده ی ما هم خیلی خطرناک است.اگر دانشجو و دانشگاه سیاسی نباشد در حقیقت منجر به بی تفاوتی دانشجو می شود و حتی منجر به بی تفاوتی جامعه می شود؛ چون دانشگاه مرجع در مسائل سیاسی برای جامعه است. دانشگاه وقتی نسبت به مسائل سیاسی بی تفاوت باشد طبیعتا کسانی هم که به این ها مراجعه میکنند آن ها هم آدم های بی تفاوتی خواهند بود.
لذا به نظر می آید که وظایف مهم دانشگاه ها، مسئولین دانشگاه و متولیان امر در دانشگاه این است که تلاش کنند فضای خوب سیاسی همراه با نشاط سیاسی را در دانشگاه به وجود بیاورند که دانشجویان و دانشگاهیان و حتی اساتید هم باید سیاسی باشندو تحلیل و فهم درست سیاسی داشته باشند.طبیعی است که این متفاوت از سیاسی بازی است ، که می گویند دانشگاه نباید اسیر بازی سیاست مداران باشد و بازی بخورد از سیاست مداران و حزب دارها؛ اما اینکه خود دانشگاهی ، خود دانشجو سیاسی نباشد، اقدام سیاسی نکند ؛ این درست نیست.
دانشجو باید سیاسی باشد و ما باید وقتی می بینیم دانشجو سیاسی نیست و هیچ اقدام سیاسی، هیچ برنامه ی سیاسی در دانشگاه برگزار نمی شود باید نگران باشیم ، باید نگران چنین دانشگاه و نگران چنین دانشجویانی باشیم؛ اینکه خیلی خطرناک است و بی تفاوتی در این مورد نگرانی های بزرگی در آینده برای ما خواهد داشت.
سوال: پیشنهاد خاصی در این مورد برای تشکل های دانشجویی دارید؟پاسخ وتوصیه ایشان: من برای خود تشکل های دانشجویی توصیه ام این است که یک مقدار از کارهای حاشیه ای و کارهای کانونی دست بکشند و به کارهای خودشان بپردازند. در این سال های اخیر به دلیل همین بی تفاوتی دانشجویان به مسائل سیاسی منجر به این شده که تشکل ها با ریزش مخاطب مواجه شوند. متاسفانه بعضی از تشکل ها برای جذب مخاطب سراغ کارهایی رفتند که کانون های فرهنگی باید انجام دهند. من توصیه ام این است که واقع دانشجویان را در تشکل ها با برنامه های فرهنگی و کانونی مشغول نکنیم.
در تشکل ها سعی کنید برنامه های قوی و عمیق داشته باشیم برای بالا بردن سطح بینش بچه ها، تحلیل درست و دقیق و فهم درست بچه ها، به نظرم می شود تشکل ها برای دست یابی به فضای با نشاط سیاسی کمک بکنند. مسئولین دانشگاه از سیاسی بودن دانشگاه و دانشجو واهمه نداشته باشند. شایدشاید با بعضی مشکلات مواجه بشویم، شاید یک سری موانع پیش بیاورد، شاید یک مقدار بعضی کارها کند پیش بروند ولی این سیاسی بودن دانشگاه و دانشجو در دراز مدت به نفع دانشگاه خواهد بود، به نفع نظام خواهد بود. لذا از آرامش های کاذبی که به وجودمی آید خوشحال نشویم؛ من توصیه میکنم خیلی به دنبال آرام کردن دانشگاه به آن معنا نباشیم .البته دانشگاه باید یک آرامش نسبی برای کار اصلی اش که کار علمی و پژوهشی است داشته باشد، اینطور نیست که فقط به کارهای سیاسی ، اجتماعی بپردازد و از وظیفه ی اصلی اش باز بماند.
اما این آرامش به معنای هیچ اقدام سیاسی و هیچ کار سیاسی و هیچ فعالیت سیاسی انجام ندادن نیست، این آرامش اصلا آرامش قابل قبولی نیست و خسران به بار می آورد. لذا من توصیه ام این است که یک مقدار فضا را برای دانشجویان و تشکل ها باز بگذاریم و مسئولین دانشگاه در قبال اقدام های دانشجویی یک مقدار سعه ی صدر داشته باشند و هم چنین دانشجویان و تشکل های دانشجویی هم قدر بدانند این امکان و فضا را و بستری که برایشان ایجاد شده . خودشان را مشغول کارهای فرعی و حاشیه ای نکنند و به متن بپردازند و کارهایشان را با نگاه حداکثری پیش ببرند.
سوال:به نظر شما دانشجو در دانشگاه تبریز در چه حدی حیات سیاسی آگاهانه دارد؟ مثلا با توجه به اتفاقاتی که در سال 59 در دانشگاه تبریز رخ داد (سخنرانی آقای هاشمی که بعد از آن انقلاب فرهنگی رخ داد ) به نظرتان الان نسبت به آن موقع دانشگاه تبریز در چه سطحی است؟
حجت الاسلام انوری: در هر حال هم نسل ها تفاوت دارند و هم اقتضائات زمانی و مکانی هم آن موقع را نمی شود با هم مقایسه اش کرد اما من اعتقادم این است که اگر متولیان امر سیاسی و تشکل ها پای کار باشند و بتوانند بسترهای مناسبی به وجود بیاورند دانشجو ها از مسائل سیاسی کناره گیری نمی کنند . ذات دانشجو شاید یک سری ذوق ها و مذاق ها و مزاج هایش تغییر پیدا کرده شاید یک سری نیازهایش تغییر پیدا کرده اما جوان بودنش که عوض نشده است ، دانشجو جوان است و جوان هم ذاتش عوض نمی شود جوان هم عدالت گر است مطالبه گر است . لذا این بسترهاست که می تواند اینها را متبلور و شکوفا بکند و دانشجوی امروز هم مثل دانشجوی اوایل دهه شصت از حیات سیاسی خوبی برخوردار باشد اگر دانشجو در دانشگاه آن حیات سیاسی مطلوب را ندارد من ایراد را در دانشجو نمی دانم به نظرم ما در دانشگاه نتوانستیم بستر مناسبی را برای این حیات سیاسی به وجود بیاوریم لذا به نظر من مثل یک توپ در زمین ما است. مسئولین و متولیان امر اعم از ماها که مسئول دانشگاه محسوب می شویم یا مسئول تشکل های دانشجویی ، ماها باید بستر ها را فراهم بکنیم . لذا شما با اینکه خیلی ها میگویند دانشجوها علاقه ای به مسائل سیاسی ندارند ولی در همین یکی دو سال اخیر در دانشگاه تبریز دیدیم که برخی از برنامه های سیاسی که از سوی تشکل ها برگزار شده با استقبال خیلی زیادی مواجه شده است حالا اینها تصورشان این بوده که مثلا نصف تالار وحدت پر بشود وقتی برنامه برگزار شده دیدند که از ازدحام بچه هایی که برای شرکت در برنامه سیاسی حضور پیدا کردند درها بسته شده اند، برنامه سیاسی ، نه برنامه جشن و سرور و موسیقی و این حرف ها . لذا من اینطوری حساب میکنم بچه ها همان بچه ها هستند درست است که زمان تغییر پیدا کرده و نسل عوض شده است ولی ذات همان ذات جوانی است و آن مطالبه گری ، عدالت خواهی ، ظلم ستیزی ، زیر بار استکبار نرفتن و زیر یوغ استعمار نرفتن . این خصوصیات قبل از انقلاب هم در جوان بوده اوایل انقلاب هم بوده به نظرم الان هم هست منتها متاسفانه الان یک بستر مناسب برای تبلور و در حقیقت شکوفایی این استعدادهای نهفته ی وجود جوانان دانشجو نیست .
یعنی مشکل از آن بستر است ، مشکل از آن امکان شکوفایی است که نتوانستیم فرهم کنیم به نظرم می رسد که می شود آن حیات سیاسی مورد قبول را الان هم دانشجوی امروز بعد از چهل سال انقلاب داشته باشد.
سوال: براساس راهبردی 18 از فصل 5 سند اسلامی شدن دانشگاهها توجه خاصی به نماز و مسجد محوری از مسائل مهم در این راستا است در این زمینه چه اقداماتی انجام شده؟
ایشان پاسخ دادند: اگر منظورتون در دانشگاه تبریز است بحث مسجد محوری جزو راهبرد های اساسی نهاد رهبری، در کل دانشگاه ها است. الان تقریبا دو، سه سال است که تلاش ما بر این است که مسجد را محور فعالیت های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی قرار بدهیم.
شما اگر مطالعه ای داشته باشید در راستای فعالیت مسجد دانشگاه تبریز، ملاحظه می کنید که چند سال پیش دانشگاه مسجد را فقط برای اقامه‌ی نماز باز می‌کرد؛ الان ما امکاناتی در مسجد دانشگاه و در حاشیه ی مسجد دانشگاه فراهم آوردیم، هم برای برگزاری برنامه های عمومی سیاسی، فرهنگی و اجتماعی که نمونه‌اش در این سال های اخیر متعدد از سوی تشکل ها و خود دانشگاه، متعدد برگزار شده؛ هم یک سری جلسات علمی، جلسات فرهنگی و جلسات سیاسی را ما در حاشیه‌ی مسجد، الحمدلله برگزار می شود.
در این دو، سه سال اخیر مسجد آن محوریت را پیدا کرده است، اما این مطلوب ما نیست و بیش از این جا دارد و باید بیشتر از این و بهتر از این کار بشود؛باید خیلی از برنامه ها محوریتش مسجد باشد. به نظر من این کار مستلزم این است که تشکل های دانشجویی هم بتوانند یک سری برنامه‌هایشان را به طرف مسجد سوق بدهند.یک مقدار ذائقه ها عوض شده، بچه ها تالار پسند شده‌اند دوست دارند در تالار باشند و از جوانب مختلف.تشکل های دانشجویی هم می پسندند که بیشتر برنامه هایشان در تالار ها برگزار بشود ولی به نظر من، ما در مسجد دانشگاهاین آمادگی را داریم و این امکان را فراهم کردیم برای برگزاری انواع و اقسام برنامه‌ها متناسب با فضای معنوی مسجد.تشکل های دانشجویی باید برنامه های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی شان را به طرف مسجد سوق بدهند و به نظرم مسجد میتواند مبدا بسیاری از حرکت ها و جریان ساز باشد مسجد میتواند محل شبکه سازی بین جوانان دانشجو باشه و این توان را هم تشکل های دانشجویی دارند و هم مسجد این ظرفیت را دارد که به محور همه ی فعالیت های فرهنگی، سیاسی در دانشگاه تبدیل شود، به نظرم مسجد دانشگاه تبریز با توجه به موقعیت مکانی و با توجه به جایگاهی که دانشگاه تبریز داره حتی میتواند یکی از مساجد فعال برای شهر باشد. آن بندگان خدایی که بانیان خیر بوده اند و مسجد را ساخته اند، اینگونه ساخته اند که دری باز بشه از مسجد به بیرون دانشگاه و بشود از مسجد جریان سازی کرد برای بیرون از دانشگاه و مسجد دانشگاه تبریز بتواند نقش خودش را در میان توده ی مردم هم ایفا بکند. به نظر من این ظرفیت در دانشگاه تبریز وجود دارد ما هم آمادگی اش را داریم، منتها نیازمند این است که دیگران هم کمک کنند، مسئولین دانشگاه کمک کنند برای فراهم کردن آن امکانات سخت افزاری اش، جوانان دانشجو مخصوصا تشکل ها، متولیان تشکل های دانشجویی میتوانند در بحث نرم افزاری و برنامه ریزی برای این کار به ما در رابطه با مسجد محوری داشته باشند و بتوانیم ان شاء الله در سال های آتی بیش از این مسجد را محور فعالیت های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی خود قرار دهیم.
سوال: جهت ارتقای فرهنگ قرآن و عترت میان دانشگاهیان، هم کارکنان و اساتید و هم دانشجویان که در سند اسلامی شدن دانشگاه ها مطرح شده چه اقداماتی انجام شده ؟
پاسخ ایشان: ببینید در هر حال یک مجموعه ای در دانشگاه شکل گرفته، شورای فعالیت های قرآنی زیر نظر معاونت فرهنگی که اعضای برخی از تشکل ها هم آن جا عضو هستند، نهاد، کانون قرآن، کانون بسیج، برخی از تشکل ها و کانون ها یک سری فعالیت ها و برنامه ریزی هایی می شود، ما خودمان هم در مسجد دانشگاه به یک سری مباحث قرآنی پرداخت میکنیم، در طول سال جلساتی برگزار میکنیم، مسابقاتی برگزار می شود، به نظر شخص من که میشود خود من هم مورد انتقاد قرار بگیرم که خود من هم این را تصدیق میکنم که این مقدار از فعالیت قرآنی برای دانشگاه تبریز مطلوب نیست.باید دوستانمان، هم دانشجویان هم مسئولین کمک کنیم با همدیگر سطح فعالیت های قرآنی را ارتقاء بدهیم و به قرآن آموزی اکتفا نکنیم ما باید به مفاهیم قرآنی، به تدبر در قرآن و دستورات الهی قرآن بپردازیم.
مقام معظم رهبری هم در اولین روز از ماه مبارک رمضان که امسال به صورت مجازی این جلسه برگزار شد که در پایان یک سری فرمایشات داشتند مربوط به پرداختن به قرآن و عمل به قرآن، به نظر من ما خیلی کار داریم برای قرآن انجام بدهیم و کم کاری زیادی هست در دانشگاه، در جامعه هم هست و در دانشگاه هم بیشتر است، متاسفانه نسبت به قرآن آنقدری که شأن قرآن است و وظیفه داریم کار صورت نمی‌گیرد و باید بیشتر تلاش کنیم. اما یک سری اقدامات خوبی هم از سوی کانون های قرآن، تشکل های مختلف، نهاد و امثال این ها انجام می گیرد ولی به نظر من مطلوب نیست و ما بیش از این ها باید به بحث قرآن بپردازیم.
سوال: در انتخاب رئیس دانشگاه، مسئولین مهم و مؤثر چه نظارت هایی از جانب نهاد های مربوطه در راستای همین هدف اسلامی شدن دانشگاه وجود دارد؟
ایشان در پاسخ گفتند: رؤسای دانشگاه، از سوی وزیر انتخاب می شوند و در شورای عالی انقلاب فرهنگی هم تایید میشوند؛ این افراد برای پذیرفتن ریاست دانشگاه شاخص های اولیه ای را باید داشته باشند و این کمابیش لحاظ می شود ولی به نظر من ساز و کار درست و مناسبی برای ارزیابی افراد برای انتخاب به عنوان رئیس دانشگاه وجود ندارد و متاسفانه یک مقدار هم سیاسی کاری هم اتفاق می افتد؛ یعنی هر دولتی می آید طبیعی است که وزیرش هم بر اساس تفکرات همان دولت است و مقداری سیاسی و حزبی عمل می شود درانتخاب رئیس دانشگاه و اینگونه نیست که مسائل سیاسی و حزبی را لحاظ نکنند، اما به نظر من در بین همان افرادی که حتی با لحاظ آن نگاه های سیاسی و حزبی می‌خواهند به عنوان رئیس دانشگاه انتخاب بکنند، متاسفانه خیلی جنبه های مورد نظر شما در نظر گرفته نمی شود.یعنی در انتخاب رئیس دانشگاه سند اسلامی شدن دانشگاه ملاک نیست.مثلا می خواهند کسی را به عنوان رئیس دانشگاه انتخاب بکنند بگویند این فرد چقدر میتواند سند اسلامی شدن دانشگاه را در دانشگاهش پیاده کند.
متاسفانه بعضا مشاهده می شود که بعضی از رؤسای محترم دانشگاه ها از سند اسلامی شدن دانشگاه ها اطلاعی ندارند و نخوانده اند البته بعضی ها؛ بعضی ها هم فقط خوانده اند، اهل عمل نیستند و خیلی به این اسناد توجه ندارند. من اطلاعی ندارم که در انتخاب رؤسای دانشگاه ها این موضوع لحاظ بشود . مثلا سند مهندسی فرهنگی؛ من بعید می دانم در انتخاب رئیس دانشگاه توجه داشته باشند که این آقایی که انتخاب میکنیم مهندسی فرهنگی را می تواند بکند ؟ سند جامع علمی را می تواند پیاده بکند؟
خیلی این موارد مد نظر قرار نمی گیرند و باعث تاسف است.
به عنوان سوال آخر یا انتقاد، نهادینه سازی فرهنگ حجاب و عفاف از نکاتی است که در سند اسلامی شدن دانشگاه ها به آن تاکید شده است ولی در دانشگاه تبریز در این حوزه ایرادات زیادی دیده می شود. گاهی اوقات برخورد بسیار تند و مغایر با کرامت انسانی از جانب حراست دیده می شود در صورتی که بعضی رفتارهای مغایر با شئون محیط دانشگاه هم رقم می خورد با این حال برخوردی دیده نمی شود . نظرتان در این مورد چیست؟
نماینده نهاد رهبری دانشگاه تبریز در پاسخ گفتند: من سه تا نکته عرض میکنم : اول اینکه متولیان فرهنگی اعم از نهاد رهبری، تشکل ها، کانون ها، معاونت فرهنگی و امثالهم وظیفه ی خودشان را در رابطه با ترویج عفاف و حجاب درست انجام نمی دهند . کارهایی انجام می شود ولی به نظر من کم کاری در بین متولیان است.این یک نکته؛ یعنی بخش اولش را بر میگردانم به خودمان، به نظر من ما یک کم کاری در بحث عفاف و حجاب داریم، بیش از این و بهتر از این می توانی کار کنیم و می توانستیم تا الان کار بکنیم و نکردیم.فقط داریم اعتراض می کنیم. این یک نکته. نکته ی دوم این است که من صراحتا عرض میکنم برخی از مسئولین دانشگاه اعتقادی به بحث عفاف و حجاب ندارند البته نه اینکه به اصل حجاب و عفاف اعتقادی نداشته باشند ولی برای کنترل بحث بی حجابی و بدحجابی و پوشش های نامناسب ندارند ما هم هر چه پیگیری می کنیم، مطالبه می کنیم اعتقاد ندارند، قبول ندارند. حالا چطور این ها در دانشگاه، مسئول و مدیر شدند این بماند ولی واقعا هیچ اعتقادی به برخورد با ناهنجاری در رابطه با بحث حجاب و عفاف ندارند.این هم نکته ی دوم. نکته ی سوم این است که در بحث عفاف و حجاب در دانشگاه، ما شورای عفاف و حجاب داریم که اعضایی دارد، آیین نامه هم دارد که از سوی وزارت هم هست، این شورای عفاف و حجاب یا کل مجموعه ی دانشگاه در برخورد با بحث عفاف و حجاب، چه به لحاظ ترویج عفاف و حجاب و چه به لحاظ برخورد با ناهنجاری های مربوط به عفاف و حجاب هیچ برنامه ی منسجم، دقیق و دراز مدتی ندارد. لذا به صورت فصلی برخورد میکند و این برخورد فصلی هم به خاطر فشار هایی است که از سوی متدینین دانشگاه وارد می شود، چون فصلی و بدون برنامه و هدف این اتفاق می افتد منجر به برخورد های بعضا تند می شود که باعث بدبینی به به بحث عفاف و حجاب در بین دانشجویان می شود؛ لذا من این سه نکته را در رابطه با بحث عفاف و حجاب که می بینم در دانشگاه مهم است عرض میکنم : یک_ ما متولیان امر در بحث حجاب خیلی جدی باشیم و کم کاری نکنیم.
دوما_ مدیران و مسئولانی که اعتقادی ندارند به بحث مقابله با ناهنجاری ها در بحث عفاف و حجاب و ترویج عفاف و حجاب این ها را باید یک کاری کرد یا کنار گذاشته شوند یا هر برخورد دیگری، به هر حال کسی که در نظام اسلامی مدیر است و مسئولیت دارد و ذیل پرچم نظام جمهوری اسلامی دارد مدیریت میکند قطع به یقین باید اعتقاد به حجاب و عفاف داشته باشد، اعتقاد به برخورد با ناهنجاری های عفاف و حجاب داشته باشد. چون اعتقادی ندارند به بهانه های مختلف از زیر کار در می روند یک بهانه هایی می آورند و بهانه های مختلف دوست ندارند این کار ها را انجام دهند
سوم_ هم این است که ما برنامه ی درست و حسابی برای بحث عفاف و حجاب نداریم، چه در جهت ایجابی اش که بحث ترویج عفاف و حجاب باشد و چه جهت سلبی اش که برخورد با ناهنجاری مربوط به این حوزه باشد چون برنامه نداریم تحت فشار جامعه ی متدین دانشگاه میخواهیم یک سری کار انجام بدهیم که این هم فصلی است و دائمی نیست منجر به یه سری برخوردارد های نامتناسب از سوی برخی از متولیان دانشگاه با دانشجوها می شود و چه بسا این ها بعضا تبعاتی داشته باشه.